در گزارش گل سپید مطرح شد؛
زاینده رود كانال آبرسانی نیست
به گزارش گل سپید یک فعال محیط زیست با انتقاد ازقطع و وصل ادواری زاینده رود، اظهار داشت: زاینده رود کانال آبرسانی نیست بلکه یک پیکره زنده و رگ حیات حوضه است وبه این اکوسیستم حیاتبخش باید به صورت همه جانبه نگریست.
حشمت الله انتخابی در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به اینکه کف تراشی بستر، تغییرات حریم و بستر رودخانه و ایجاد کانال های اخیر در بستر زاینده رود به رودخانه صدمه زیادی می زند، عنوان کرد: این دست اندازی ها تغییر در حد نابودی یک اکوسیستم زنده و از بین بردن میلیاردها موجود زنده ای است که حیاتشان وابسته به رودخانه است و خسارت آن قابل جبران نیست.
وی با اشاره به اینکه قطع و وصل جریان آب به همه زیستمندان زاینده رود صدمه می زند، اضافه کرد: بیشتر از صدها گونه و میلیاردها زیستمند در این اکوسیستم زندگی می کند که حیات آنها تابع جریان مستمر و دائمی آب رودخانه است. ما انسان ها یکی از آن صدها بلکه هزاران گونه هستیم اما ما با بی احترامی به حیات این گونه های گیاهی و جانوری و قائل نشدن حق حیات برای پیکره زاینده رود سبب تلفات آنها شده ایم.
عده ای مغرض خشک شدن هورالعظیم را به رهاسازی آب در زاینده رود نسبت می دهند
فعال محیط زیست و پژوهشگر حوزه آب ضمن اشاره به استقبال پرشور مردم شهرها و روستاهای حاشیه رودخانه از بازگشایی آب، اظهار داشت: به راستی دلیل این همه شور و شوق چیست؟ با این که بیشتر این مردم می دانند یا شنیده اند که ایام این وصال بس کوتاه است، سبب این همه شادی چیست؟ حقیقت این است که این آب با تک تک سلول ها و رگ و پی این مردم پیوند دارد، نه تنها با جسم که با روح و روانشان پیوند دارد.
این دوستدار زاینده رود تصریح کرد: این امر از میزان شادمانی و افسردگی مردم در هنگام جریان آب و خشکاندن رودخانه، کامل مشهود است؛ البته این مسأله مختص به زاینده رود نیست. مردمان شهرها و روستاهای حاشیه همه رودها همچون کارون، سپیدرود، نیل و رودخانه زرد، آمازون، سند و گنگ… هم از روزگاران گذشته، تا حدّ پرستش، نسبت به این رودها دلبستگی داشته اند.
انتخابی با بیان این نکته، خاطرنشان کرد: عجیب است که پاره ای افراد مغرض و بدخواه، این شادمانی کوتاه مدت را برنمی تابند و در فضای مجازی، خشک شدن تالاب هورالعظیم را به رهاسازی چندروزه آب زاینده رود نسب می دهند و ناآگاهان را بر می آشوبند و به تفرقه افکنی دامن می زنند در حالیکه هورالعظیم از کرخه در غرب کشور آب می گیرد که در پشت سدهایش الان ده برابر سد زاینده رود آب ذخیره است.
این فعال محیط زیست افزود: برتولد برشت از زبان گالیله می گوید: «آن کس که نمی داند نادان است، اما آنکه حقیقت را انکار می کند، تبهکار است.»؛ باید اضافه کنم در شرایطی که میهن ما بیشتر از هرزمانی، به وحدت ملی و همبستگی نیاز دارد، آن کسی که در مقابل دروغ بزرگ سکوت کرده و در واقع حقیقت را کتمان می کند، شریک این تباهکاری است.
عضو جمعیت دوستداران محیط زیست اصفهان (طبیعت یاران) تصریح کرد: مسئله زاینده رود خیلی پیچیده نیست، مشکل در نبود تعادل بین منابع و مصارف رودخانه است که با سو مدیریت طی ۲۰ سال قبل به بحران تبدیل گشته است.
وی با اشاره به اینکه بدتر از همه ظلمی است که به محیط زیستِ رودخانه شده است، عنوان کرد: متأسفانه تصمیم گیران در این سال ها، کارکرد حیاتی زاینده رود را تا حد یک معبر و کانال آبرسانی تقلیل داده اند و از آن تنها برای عبور آب کشاورزی استفاده می نمایند.
انتخابی ضمن اشاره به این که قانونگذار با مصوبات قانونی، حقابه زیست محیطی رودخانه ها و تالاب ها را محترم شمرده است، اظهار داشت: طبق مصوبه شورایعالی آب، حقابه تالاب ها و نیاز زیست محیطی رودخانه ها پس از آب آشامیدنی در اولویت است اما در سالهای گذشته با سوءمدیریت و بی توجهی به این مصوبه، بعد از تخصیص آب کشاورزی شاهد خشکیدن رودخانه هستیم.
جریان یک پنجم آبی که در بالادست برداشت می شود، زاینده رود را زنده می کند
پژوهشگر حوزه محیط زیست افزود: فقط تنه اصلی زاینده رود مهم نیست، بلکه باید در تمام مادی های سطح شهر که بخشی از پیکره رودخانه و رگ های زیست بوم اصفهان است، آب جریان داشته باشد؛ تا پایداری این زیست بوم حفظ شود. نه فقط اصفهان که زاینده رود رگ حیات تمام حوضه، شامل شهرها و روستاهای بسیاری است که باید حفظ شود و نباید به کانال آبرسانی تبدیل گردد.
وی افزود: در بالادست رودخانه، بین سد زاینده رود تا سد چم آسمان در هر دو استان، آب زیادی به ارتفاعات پمپاژ می شود در حالیکه میتوان با صرفه جویی و رهاسازی دائمی یک پنجم آبی که در بالادست و زیردست سد مصرف می شود رودخانه را به صورت دائمی زنده نگاه داشت و مانع خشکاندن آن شد.
انتخابی در اینباره تصریح کرد: در سال آبی ۹۸-۹۹ به دنبال دو سال ترسالی، چهار نوبت آب برای کشاورزی تخصیص یافت و حدود یک میلیارد و ۷۰۰ میلیون مترمکعب آب از سد زاینده رود رهاسازی شد که اگر حدود ۱۰ درصد آن به میزان ۱۷۶ میلیون مترمکعب صرفه جویی می شد (به اندازه حقابه گاوخونی) و به صورت پایدار و مستمر جریان می یافت، رودخانه هیچ گاه خشک نمی شد در حالیکه بعد از اتمام استفاده از آب برای کشت و کار، زاینده رود را خشک بند کردند.
وی اضافه کرد: بی گمان با برنامه ریزی اصولی میتوان رودخانه را حتی با کمترین مقدار آب همواره زنده نگه داشت.
منبع: golesepid.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب